🎹 Nitesh Goswami 💻

 લગભગ 25 વર્ષ પહેલા હાર્મોનિયમ શીખતો, ત્યારે આ ગીત વગાડવાની કોશિશ કરતો. મસ્ત સંગીત અને શબ્દો છે. પણ ક્યો રાગ છે, એ ખબર નહતી પડતી. મેં સાહેબ ને એક જ વખત ગીત સંભળાવ્યો અને એને તરત જ કહી દીધું કે રાગ "બિહાગ" છે... હે? રાગ બિહાગ... ? જલ્દીથી અંદાજો જ ન આવે. આ રાગ માં બને મધ્યમ લાગે છે, શુદ્ધ અને તીવ્ર.... બસ એનો જ કમાલ છે... એના શબ્દોને મે ગંભીરતાથી લઇ લીધા...." જિંદગી કે સફર મેં ગુજર જાતે હૈ જો મકામ, વો ફાયર નહિ આતે..." મને ત્યારે લાગ્યું કે આ ઉંમર અને સમય પાછા નહિ આવે એટલે... મેં શીખવાનું ચાલુ રાખ્યું. • હાર્મોનિયમ • LCC કમ્પ્યુટર ક્લાસ, 6 મહિના જેમાં DOS, Windows 3.1, Word, Excle અને FoxPro શીખ્યો. આ મારો કમ્પ્યુટર નો પાયો. • DTP જેમાં Page Maker, CorelDraw અને Photoshop • Hardware and Network • Windows Server 2000 • Web page design basic • Flash Player • Tally  આ બધું શીખવામાં બહુ મજા આવી. બધી વસ્તુ મારા માટે નવી. એને એનો ઉપયોગ કર્યો.... સાચી વાત છે.... એ ઉંમર અને સમય હવે ક્યારે નહિ આવે....

 

ફિલ્મી ગીતોમાં સૌથી વધુ પ્રચલિત રાગ હોય તો ભૈરવી.હિન્દુસ્તાની શાસ્ત્રીય સંગીતમાં ઘણાં બધાં રાગો છે. પણ એમાંથી અમુક જ રાગ પર ફિલ્મી ગીતો બન્યા છે.... ઘણાં ગીતોમાં રાગોનો મિશ્રણ હોય છે. ઘણાં ગીતો કયા રાગો પર છે એ ખબર ન પડે. નવા ફિલ્મી ગીતો, જુની ફિલ્મો જેમ રાગો પર આધારિત નથી એટલે મજા નથી આવતી. એમાં સંગીત ઓછો અને ઘોંઘાટ વધારે છે... એક ઓછો પ્રચલિત અને અઘરો રાગ છે પીલુ... એમાં બને ગાંધાર અને નિષાદ સુર લાગે છે.... જેમાં બને ગાંધાર સ્વરો લાગે એની એક અલગ જ મજા છે..... હૃદયને સ્પર્શી જાય એવી. રાગ પીલુ પર આધારિત એવો જ એક ગીત "મેરા પ્યાર ભી તું હૈ" ફિલ્મ સાથી (૧૯૬૮).... એનો શરૂઆતનો music અને વચ્ચે જેમાં બને ગાંધાર લાગે છે...... વાહ!.... જબરદસ્ત સંગીત છે નૌશાદ નો...

એક નાનકડું, સાવ સરળ દેખાતું સંગીતનું વાદ્ય, જે બધા જ અટપટા વાદ્યો ને પાછળ મૂકી દે છે..... એ  વાગે છે, અને ખાસ કરીને જ્યારે રાગ ગંભીર અને દર્દ ભર્યું હોય તો સીધું અંદર જ ઉતરી જાય છે.... આ ફિલ્મ માં છેલ્લે બસ અમુક સેકંડ માટે જ આ flute વાગે છે.... પણ ફિલ્મની આખી situation અને દર્દને જબરદસ્ત અભિવ્યક્ત કરે છે! અદભૂત...!  હૃદયને હચમચાવી નાખે અને આંખમાં આંસુ લાવી  દે એવું scene અને સંગીત.....

 "આરક્ષણ" બહુ ખરાબ વસ્તુ છે .... સમાજ માં દરેક સ્તરે...  શિક્ષણ થી લઇ નોકરી અને એનાથી આગળ... હું VD હાઈસ્કૂલ થી બસ માં ચડું. અહી મારી બાજુની સીટમાં કોઈ એ બીજા માટે જગ્યા રાખી છે... મતલબ "આરક્ષણ" કરી નાખ્યું છે.... જયુબિલી સુધી બસ આખી પેક થઈ ગઈ! બધા લોકોને અંજાર, આદિપુર, કે ગાંધીધામ દૂર જવું હોય એટલે એક થી બે કલાક ઊભા રહેવામાં થકી જવાય. બધાને સીટ જોઈએ. બધા બસ માં ચડે એટલે પૂછે.... આ જગ્યા ખાલી છે? જેણે જગ્યા રાખી છે, એ કહે અહી એક આવે છે! એટલે બીજા પેસેન્જર  બિચારા નિરાશ થઈને ઊભો રહે... એક ભાઈને જગ્યા ન મળી એટલે, ઉતરી ગયા.... જે સમયસર આગળથી ચડી ગયા એ ઊભા છે, અને જે પાછળથી ચડશે એને જગ્યા મળશે! આ તો અન્યાય છે... એને આવાં બીજા નાના નાના અન્યાય અને અસંતોષ થી લોકો મનમાં જ ગુસ્સો કરી લે છે.... એના માટે ફરિયાદ કરવાનો કે ન્યાય મેળવવાનો કોઈ ઉપાય નથી.... દુનિયા આવી જ છે! નિસ્તથુર! બીજા લોકો વિશે ક્યાંય કોઈ વિચારે છે! પોતાનો લાભ અને સ્વાર્થ જોઈ લો, બીજા લોકો પોતાનું જોઈ લેશે! બીજા ભલે ઊભા, આપણા માણસને જગ્યા મળવી જોઈએ! હું સ્પેશિયલ, મારા સગા સબંધી, મિત્રો સ્પેશિયલ! એને બીજાં લોકો...

બસ માં પેસેન્જર, બીજા પેસેન્જર સાથે અને કંડકટર અને પેસેન્જર વચ્ચે ઘણી વખત મગજમારી થાય.... આખા રસ્તે કંડકટર... પાછળ હાલો, પાછળ હાલો, ડબલ લાઈન કરો... પેલે ઘેટાં બકરાં જેમ ભરે, પછી ઉતારવા વખતે, બધા ફસાઈ જાય! પછી કે ઉતારવા વડાને જગ્યા આપજો ... ડબલ લાઈન માં નીકળવું કંઈ રીતે? એને અમુક હોય પાછા જાડા! એકબીજામાં ધક્કા મુકીમાં માંડ નીકળે... અને પછી થાય બોલાચાલી અને મગજમારી! અને એમાયે દરેક જણ જિંદગીના સંઘર્ષથી, તકલીફોથી થાકેલી હોય, કંટાળેલી હોય, એટલે ક્યાંક એ ગુસ્સો નીકળી જાય... જાણે, એક, વ્યક્તિ એક ફટાકડો થઈ ગયેલી હોય..  બસ, એક ચિનગારી અને, ધડામ💣💥

 *અનંત મહારાજ* (આઇય નગર) અમારા આઇયાં નગરના પૂજારી લગભગ 3 વર્ષ પહેલા ગુજરી ગયા. મોટી ઉંમર લગભગ 75+ હશે. હસમુખો સ્વભાવ. એમણે મંદિરમાં સુવિચાર લખી શકાય એ માટે એક બ્લેક બોર્ડ બનાવ્યો. રોજ સવારે સુવિચાર લખે. મંદિરમાં સેવા કરતાં કરતાં ભજનો ગાતા હોય. પોતાની મોજમાં હોય. હું એમને "જય શ્રીકૃષ્ણ" કહું તો એ મને કહે... "હો.. જય શ્રીકૃષ્ણ... પ્રભુ...!" એમના ઉત્સાહ, અને ચહેરાને જોઈને જોશ આવી જાય! શેરી માંથી આવજા કરે તો એક જોશ, સંતોષ અને આનંદથી ભરપૂર વ્યક્તિત્વ...! મને આવા લોકો ગમે, એમનાથી હું પ્રભાવિત થઈ જવું. આવા લોકો મને ક્યારે "માપ્યો" નથી કે મારી ઔકાત શું? મારા નામની પણ એમને ખબર નહિ હોય... હું શું કામ કરું છું, કેટલો ભણ્યો, કેટલો પગાર, શું હોદો... કંઈ જ નહિ.... બસ! ચહેરા પર સ્મિત સાથે બોલાવે... ! એની મજા... *નૂતન બેન* (આઈય નગર) લગભગ 65 આજુબાજુના અમારી બાજુમાં રહેતા, થોડાં જાડા, હાલવા માં તકલીફ પડે, એવા અનંત મહારાજ જેવા હસમુખા બહેન.. શેરીમાંથી પસાર થતાં, દરેકને પ્રેમથી "જય શ્રીકૃષ્ણ" કહે... આદિ આવડી વાતો કરે... મજા આવે... એમણે પણ મારો નામ, કામ, પગાર, કંઈ ખબર...